- หอคอยที่ไม่มีประตูและบันได
ส.คุปตาภา
หอคอยเล็กๆแห่งนี้มองดูคล้ายกับว่ามันก่อด้วยอิฐก่อสร้างบ้านตุ๊กตาแผ่นใหญ่ๆมีสีสดใสต่างสี หลังคาแหลม มีเสากลมและรีเล็กๆที่หน้าต่าง สิ่งที่ประหลาดน่าขันก็คือไม่มีประตูหรือบันได มีแต่หน้าต่างชั้นบน ฉีสงสัยว่า จะเข้าไปข้างในได้อย่างไร
“ไต่ขึ้นไปซี”ผู้เฒ่าขนมแป้งพูด
มีเชือกเส้นโตห้อยแกว่งไปมาจากหน้าต่างบานหนึ่งจนถึงพื้น ผู้เฒ่าโหนเชือกขึ้นไปโดยไม่ต้องใช่ขา พอไปถึงครึ่งทางก็เริ่มแกว่งไปมาแล้วก็ทำหน้าล้อพวกที่อยู่ข้างล่าง
“สนุกจัง”เขาเรียก “ไต่ขึ้นมาซี”
ฉีก็ไต่เชือกได้เหมือนกัน เขาไต่ตรงไปเหมือนกับผู้เฒ่าขนมแป้ง ลูกหมี สุนัขยาง และที่เหลือก็ทำตาม ไม่ช้าทั้งหมดก็เข้าไปข้างในหอคอยได้
มีระฆังทองแดงกลมใหญ่แขวนอยู่ในหอคอย ที่จริงแล้วเชือกนั้นผูกกับระฆัง แม้ระฆังจะแกว่งไม่ได้หยุดเลยขณะที่พวกนั้นไต่เชือกขึ้นมาแต่ก็ไม่มีเสียงดังมันเป็นเพราะอะไร
ก่อนที่จะมีใครทันถาม ผู้เฒ่าก็ชี้ไปที่ระฆัง
“นั่นก็เป็นความลับอีกอย่าง”เขาบอก “ข้าว่าพวกเด็กฉลาดๆคงจะอยากรู้ว่าทำไมระฆังจึงไม่มีเสียง”
“ฉันรู้ ฉันรู้”เป็ดกำมะหยี่ร้อง “มันเป็นใบ้ไงล่ะ”
ผู้เฒ่าสั่นหัว
“มันไม่สบาย”ลูกหมีพูด
ผู้เฒ่าก็ยังคงสั่นหัวอีก
“มันแตกใช่ไหม”สุนัขยางถาม
“ก็ทำนองนั้นมากกว่า”ผู้เฒ่าพูด “เขาทำมันแตกด้วยความจงใจ พวกแกคิดว่าเป็นใครรู้ไหม”
“ไม่ใช่ฉันก็แล้วกัน”ฉีรีบพูดทันที “ที่ฉันทำแตกก็มีแต่นาฬิกาปลุกเท่านั้น”
“ไม่ใช่แก”ผู้เฒ่าพูด “ข้าไม่เคยพูดว่าเป็นแก แกทำนาฬิกาปลุกพัง นี่มันแตกด้วยทหารดีบุกและชายกระเบื้องขาวทำ แกรู้ไหมล่ะว่าทำไม”
“ฉันรู้”เป็ดกำมะหยี่ร้องเสียงแหลม “เพราะมันกลัวระฆัง จริงไหม”
“ฉันก็รู้เหมือนกัน”ลูกหมีตะโกน “ระฆังทำให้มันตื่นตกใจ มันกลัวที่จะไปโรงเรียน มันปวดหัวทันทีที่ระฆังตี จริงไหม”
“นั่นแหละ”ผู้เฒ่าพยักหน้า “ทหารดีบุกและเจ้าพวกนั้นน่ะขี้เกียจ ดังนั้นเสียงระฆังจึงทำให้มันตกใจกลัว เมื่อมันได้ยินเสียงระฆังดัง มันรู้สึกเหมือนมีใครไล่ตีก้นมัน มันจึงทำให้ระฆังนี่แตก เท่านั้นยังไม่พอ มันยังย้ายมาแอบไว้ที่หอคอยซ่อนเอาไว้ที่นี่เพื่อจะไม่ให้ใครมาซ่อมได้ ยังไม่พอ มันก็เลยไม่ทำประตูหอคอย เพราะถ้ามีประตูก็จะมีใครเข้ามา ไม่มีบันไดด้วย เพราะถ้ามีคนอื่นก็จะไต่ขึ้นมา แล้วพวกมันเข้ามาข้างในนี้ได้อย่างไรหรือ มันมีความคิดว่าจะต้องผูกเชือกเส้นโตไว้กับระฆังแล้วก็ไต่ออกไปทางหน้าต่าง”
“โง่จัง”สุนัขยางหัวเราะ “ถ้ามันใช่เชือกได้เราก็ใช้ได้ ถ้าหากฉันเป็นพวกมันฉันจะต้องกำจัดเชือกออกไปเสียด้วยแล้วก็จะไม่มีใครเข้ามาได้”
“ก็นั่นน่ะซี”ลูกหมีเห็นด้วย “เป็นความคิดที่ดี”
“อ้าว แล้วเธอเองจะเข้ามาได้อย่างไรล่ะ”ฉีถาม
เมื่อสุนัขยางงงสำหรับคำตอบ เพื่อนๆก็หัวเราะ
“ถ้าพวกเธอหัวเราะ ฉันก็จะไม่บอกละ”เขาบ่นพึมพำอารมณ์เสีย
แล้ว คนไม้ก็ถามผู้เฒ่าขนมแป้งว่า “ระฆังนี่จะซ่อมได้ไหม”
“แน่นอน”ผู้เฒ่าขนมแป้งนิ่วหน้า “มันเป็นความลับด้วยเหมือนกัน แต่ฉีรู้”
“ฉันไม่รู้ดอก”ฉีประหลาดใจมาก
“รู้ แกรู้”
“ด้วยความสัตย์จริง ฉันไม่รู้ดอก”ฉีรู้สึกอึดอัดมาก
“ตอนนี้ไม่รู้ แต่ต่อไปแกก็จะรู้ เอาละ มากินอะไรกันดีกว่า”
“ดี ดี”ลูกหมีตบอุ้งมือของตน “ฉันหิวเสียแล้วล่ะซี”
“ท้องของฉันร้องมานานนับช่วยโมงๆแล้ว”สุนัขยางเลียริมฝีปาก “แต่ แล้วตุ๊กตาเศษผ้าล่ะ”
“ตุ๊กตาเศษผ้าอะไร”ผู้เฒ่าถาม “ตายจริง ข้าลืมเธอเสียแล้ว แกต้องการจะช่วยเธอไม่ใช่หรือ เอาละ กินกันเสียก่อน ถ้าหากพวกแกไม่กิน ข้าก็จะโมโหนะ”
ที่นี่เป็นคลังเก็บของที่ดีที่สุดที่ทหารดีบุกมี มีของกินเป็นกองดีๆทั้งนั้น อาหารกระป๋อง ขนมปัง หีบเค้ก ลูกกวาดเป็นกล่องๆ ขวดน้ำส้ม มากมายก่ายกองเกินที่จะนับ ทั้งหมดต่างก็กินมากที่สุดที่จะมากได้ จนลูกหมีรู้สึกเหมือนว่าตัวจะระเบิดอยู่แล้ว
“พวกแกยังจะอยากไปช่วยตุ๊กตาเศษผ้าอยู่อีกไหม”ผู้เฒ่าถาม
“ผู้เม่าลืมเสียอีกแล้วหรือนี่”เป็ดกำมะหยี่ถาม
“เกือบไป ถ้าพวกแกอยากจะช่วยเธอละก็ต้องทำตามข้าพูด”
“เราจะทำตาม”ลูกหมีพูด มือกุมท้อง
“ดีแล้ว เราจะต้องพักเสียก่อน หนึ่ง สอง สาม นอนลง”
เมื่อไม่อยากให้ผู้เฒ่าขนมปังโกรธ ทั้งหมดก็ต้องนอนลง แต่ทันใดนั้นผู้เฒ่าขนมแป้งก็ลุกขึ้นนั่งอีก
“พวกแกจะทำตามที่ข้าพูดใช่ไหม”เขาถาม “ลุกขึ้นนั่งทั้งหมด แล้วก็ฟังนิทานถ้าใครไม่ฟัง ข้าก็จะโกรธ”
ทั้งหมดลุกขึ้นในทันที… ไม่ใช่กลัวผู้เฒ่าจะโกรธเวลานี้